In de leer bij de monnik - Erik Galle

Woorden….

* …. krijgen een betekenis wanneer een relationele context aanwezig is. We hebben de aanwezigheid van mensen nodig.
Luisteren doet iets gebeuren. Het biedt de gelegenheid om woorden op te rapen en om gezamenlijk tot verhaal te komen.
* …. vatten een werkelijkheid, maar slechts voor een stuk. Zo kan eenzelfde psalm op de ene dag een ander gevoel teweegbrengen dan op een andere dag.
* …. kunnen mens worden door degene die ze uitspreekt.
* …. wortel laten schieten is waardevol. Inhoud en betekenis ligt nooit vast. Zo is het woord “liefde” wellicht anders bij een puber dan bij een vijftiger.
* …. hebben vele gezichten. Bij de term “bos” zijn vele beelden en invullingen mogelijk. Zodoende bij “vriendschap” en “God”.
 
Woorden die linken aan monniken…
​
*Zwijgen:
Is openstaan om iets van buiten naar binnen te laten komen.
Is voorrang geven aan wat van buiten komt.
Is leren luisteren met uw hart.
 
*Herhaling:
Typisch voor abdijen is een vaste dagstructuur. Kan saai ogen, maar dat is het niet.
Door steeds dezelfde patronen kunnen net verschillen gezien worden in de gelijkenissen.
Bijvoorbeeld: dezelfde route bij een wandeling is nooit hetzelfde. Er zullen steeds andere zaken opvallen.
 
*Het liefhebben van woorden:
Monniken doen aan traaglezen. Hun doel is niet het vergaren van info. Ze lezen tot het moment waarop een bepaald woord of zin hen raakt en laten dit dan galmen.
*Identiteit:
Heeft altijd te maken met ontmoeting.
Stel dat 5 belangrijke mensen rondom ons er niet waren geweest, waren we dan nu dezelfde mens?
 
*Verlangen ≠ behoefte
Behoefte is basaal, bijvoorbeeld ik heb dorst of honger. Dit principe heerst nu in de maatschappij: ‘Wat ik wil, wil ik nu’.
Verlangen is zoals een ravijn. Er is een brug nodig om tot vervulling te kunnen komen.
Het leven is een continu over en weer gaan tussen verlangen en vervulling.
 
*Hartbewaking:
Het hart van een monnik, en ruimer van elke mens, is vergelijkbaar met een boei. Het diepste binnenste is niet ingepalmd door emoties, maar ademt de geest en stuwt ons naar boven. Daarnaast is verbinding met de grond nodig. Ten slotte ligt de boei daar niet voor zichzelf…

*Het is oké om bidden niet te kunnen. Gebed woont immers al in de mens; je kan je er gewoon bij aansluiten.
​
*Het eerste wat je tegenkomt in de stilte is jezelf. Bedenk dat je nooit alleen bent in de stilte. Waar en wanneer ook ter wereld, ze is steeds aanwezig…